سنجش سریع اکسیژن مورد نیاز شیمیایی از طریق هضم با مایکروویو و مقایسه آن با روش هضم در راکتور حرارتی

زمینه و هدف: در روش متداول برای تعیین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، اکسیداسیون ترکیبات آلی توسط دی کرومات پتاسیم در شرایط اسیدی و هضم در راکتور حرارتی (2 ساعت، c°150) انجام می شود. نظر به اینکه امواج مایکروویو با پلاریزاسیون یونی و چرخش سریع مولکول‏های قطبی، قادر به تولید گرما می باشند، در مطالعه حاضر، سنجش سریع اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، از طریق هضم با مایکروویو مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در این مطالعه تجربی، برای مقایسه هضم با راکتور حرارتی و مایکروویو در تعیین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، 243 نمونه استانداردِ محلول پتاسیم هیدروژن فتالات و نمونه های فاضلاب خام و پساب بر اساس رنگ سنجیِ یون کروم احیا شده مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تحلیلِ نتایج، از آزمون ویلکاکسون1 استفاده شد. یافته ها: میانگین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی در حالت هضم با مایکروویو (360 وات و 5 دقیقه)، اختلاف معنی داری با میانگین نتایج راکتور حرارتی (2 ساعت ، c°150) نداشتند. انرژی مصرفیِ راکتور حرارتی و مایکروویو به ازای هر بار استفاده، به ترتیب 736 و 30 وات- ساعت تعیین شدند. بر این اساس، انرژی و زمان هضمِ راکتور حرارتی در تعیین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، حدود 24 برابر مایکروویو می باشد. نتیجه گیری: استفاده از مایکروویو به دلیل قابلیت کاتالیتیکی آن در اکسیداسیون شیمیایی، از نظر زمان و انرژی به راکتور حرارتی ترجیح داده می شود.